Η αποτυχία της πολιτικής του Μνημονίου είναι δεδομένη. Το αναγνωρίζουν πλέον όλοι και το ομολογεί, ουσιαστικά, η ίδια η κυβέρνηση με τα νέα μέτρα που προωθεί για να διορθώσει τα λάθη και τις προηγούμενες αστοχίες της. Είναι γεγονός ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν μπορεί πιά να πείσει κανέναν με την αδιέξοδη οικονομική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνησή του και η οποία έχει παγιώσει ένα φαύλο – κύκλο ύφεσης στην αγορά.
Ο πρωθυπουργός δεν είναι δυνατόν να πείσει την κοινωνία που δοκιμάζεται. Δεν είναι σε θέση να πείσει ούτε τα στελέχη της κυβέρνησής του. Και, βεβαίως, αδυνατεί να πείσει πλέον και την ίδια την τρόϊκα ότι η κυβέρνηση μπορεί να τα καταφέρει ακόμη και στην εφαρμογή αυτού του Μνημονίου που από κοινού έχουν επιβάλει.
Με τα δεδομένα αυτά, είναι ενδιαφέρον να εξηγηθεί γιατί έχει ανοίξει τώρα αυτή η συζήτηση περί συναίνεσης, ποιοι την επιδιώκουν, για ποιους λόγους και τι είδους συναίνεση επιζητούν. Είναι σαφές ότι η τρόϊκα έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως η ελληνική κυβέρνηση έχει αποτύχει δραματικά τόσο στον τομέα των δημοσιονομικών μέτρων, όσο και στις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Δεν εμπιστεύεται πλέον τον Γ. Παπανδρέου και το οικονομικό επιτελείο για την υλοποίηση του Μνημονίου και είναι προφανές ότι οι πιέσεις που ασκεί για πολιτική συναίνεση αποσκοπούν στην επιτυχή επιβολή νέων σκληρότερων μέτρων
Από την πλευρά του, ο Γ. Παπανδρέου διαπιστώνει ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του βρίσκονται υπό κατάρρευση. Αδυνατεί να περάσει την πολιτική του και αναζητά σωσίβιο για να διασωθεί. Είναι βέβαιο, άλλωστε, ότι πιθανή εξασφάλιση «μίνιμουμ» συναίνεσης θα του παρείχε άλλοθι για την εφαρμογή της καταδικασμένης σε αποτυχία πολιτικής του, η οποία επιδεινώνει, αντί να βελτιώνει, την κατάσταση της οικονομίας και στέλνει συνεχώς το λογαριασμό στον πολίτη.
Απέναντι σε όλα αυτά, η στάση του Αντώνη Σαμαρά είναι σοβαρή και υπεύθυνη. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να συναινέσει σε μια αδιέξοδη πολιτική που οδηγεί τη χώρα στο γκρεμό. Γι΄αυτό, προτείνει ρεαλιστικές λύσεις για την ανάκαμψη της οικονομίας και την έξοδο από την κρίση.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
Ο πρωθυπουργός δεν είναι δυνατόν να πείσει την κοινωνία που δοκιμάζεται. Δεν είναι σε θέση να πείσει ούτε τα στελέχη της κυβέρνησής του. Και, βεβαίως, αδυνατεί να πείσει πλέον και την ίδια την τρόϊκα ότι η κυβέρνηση μπορεί να τα καταφέρει ακόμη και στην εφαρμογή αυτού του Μνημονίου που από κοινού έχουν επιβάλει.
Με τα δεδομένα αυτά, είναι ενδιαφέρον να εξηγηθεί γιατί έχει ανοίξει τώρα αυτή η συζήτηση περί συναίνεσης, ποιοι την επιδιώκουν, για ποιους λόγους και τι είδους συναίνεση επιζητούν. Είναι σαφές ότι η τρόϊκα έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως η ελληνική κυβέρνηση έχει αποτύχει δραματικά τόσο στον τομέα των δημοσιονομικών μέτρων, όσο και στις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Δεν εμπιστεύεται πλέον τον Γ. Παπανδρέου και το οικονομικό επιτελείο για την υλοποίηση του Μνημονίου και είναι προφανές ότι οι πιέσεις που ασκεί για πολιτική συναίνεση αποσκοπούν στην επιτυχή επιβολή νέων σκληρότερων μέτρων
Από την πλευρά του, ο Γ. Παπανδρέου διαπιστώνει ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του βρίσκονται υπό κατάρρευση. Αδυνατεί να περάσει την πολιτική του και αναζητά σωσίβιο για να διασωθεί. Είναι βέβαιο, άλλωστε, ότι πιθανή εξασφάλιση «μίνιμουμ» συναίνεσης θα του παρείχε άλλοθι για την εφαρμογή της καταδικασμένης σε αποτυχία πολιτικής του, η οποία επιδεινώνει, αντί να βελτιώνει, την κατάσταση της οικονομίας και στέλνει συνεχώς το λογαριασμό στον πολίτη.
Απέναντι σε όλα αυτά, η στάση του Αντώνη Σαμαρά είναι σοβαρή και υπεύθυνη. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να συναινέσει σε μια αδιέξοδη πολιτική που οδηγεί τη χώρα στο γκρεμό. Γι΄αυτό, προτείνει ρεαλιστικές λύσεις για την ανάκαμψη της οικονομίας και την έξοδο από την κρίση.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου