Ιδού τρεις γλωσσικές εκφράσεις της υπουργού Παιδείας Αννας Διαμαντοπούλου, όπως τις κατέγραψε συνάδελφος στη «Δημοκρατία»: «Το χρέος είναι δυσθεόρατο, τόσο δυσθεόρατο, που ζει μόνο του».
Ακόμη: «Εικονομάχοι εναντίον εικονοκλαστών». Και «Επί δικαίοις και αδίκοις». Για την πρώτη, τι να πει κανείς· προφανώς ήθελε η γυναίκα να πει δυσθεώρητο. Στη δεύτερη σίγουρα δεν πολυήξερε ότι οι έννοιες έχουν την ίδια σημασία. Και στην τρίτη είναι βέβαιο ότι αγνοούσε τη σωστή έκφραση που είναι «επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. Ε' 45).
Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στα κακά έως άθλια ελληνικά της υπουργού Παιδείας. Αν και κάποιος έπρεπε να την πιάσει απ' τ' αυτί και να τη στείλει σπίτι της. Είναι τουλάχιστον ενοχλητικό για την κοινωνία να παρακολουθεί την υπεύθυνη της Παιδείας μιας χώρας να υποπίπτει σε τόσο κραυγαλέα γλωσσικά ολισθήματα.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η γυναίκα, περιστοιχιζόμενη από ποιος ξέρει ποιους «ειδικούς» περί την Εκπαίδευση συμβούλους, προχωρεί σε νομοσχέδια (συγχωνεύσεις σχολείων, νέο Λύκειο) που βιάζουν, καταρρακώνουν την Παιδεία, συρρικνώνοντας την επαρχία, οδηγώντας την στην αποξένωση και την ερημία, αφού καταργεί Γυμνάσια και Λύκεια (και σχολεία) σε κρίσιμες περιοχές, περιοχές δηλαδή που τα έχουν απόλυτη ανάγκη, που καμαρώνουν γι' αυτά.
Η ίδια ισχυρίζεται ότι εάν θέλουμε «εκπαίδευση» οφείλουμε να φτιάξουμε μερικά μεγαθήρια στα οποία θα υπάρχουν όλα τα κομφόρ (πισίνες, γυμναστήρια, ξένες γλώσσες κ.λπ.) αδιαφορώντας για την ελληνική περιφέρεια και την εργασία των καθηγητών.
Εμφανίζεται ως νεωτερίστρια (δική της ιδέα ήταν να καθιερωθεί η αγγλική γλώσσα ως επίσημη του ελληνικού κράτους), στο διά ταύτα όμως, σε ό,τι αφορά τη διδασκαλία των θρησκευτικών, εμφανίζεται εξαίσια επιφυλακτική. Διότι στις προτάσεις της το μάθημα των θρησκευτικών παραμένει υποχρεωτικό στις δύο πρώτες τάξεις και προαιρετικό στην τρίτη. Βέβαια. Εχει την Εκκλησία απέναντί της· πού να τολμήσει να τα βάλει μαζί της η κυρία υπουργός;
Το μάθημα των θρησκευτικών, όπως διδάσκεται, είναι μία θλίψη για τον πολιτισμό, για τις ιδέες, για τον άνθρωπο (και τον ρεαλιστή και τον αγνωστικιστή).
Ναι μεν η θρησκεία έχει διαδραματίσει τον πρώτο ίσως ρόλο στην προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει, να αυτοπροσδιοριστεί, να ξορκίσει πιθανώς τους φόβους του, τον τρόμο του απέναντι στην άγνωστη φύση (αυτή που τον περιβάλλει, αλλά και την εσώτερη δική του, τα σπλάγχνα δηλαδή που ποτέ δεν ησυχάζουν), ο ρόλος όμως αυτός τελείωσε. Τα θρησκευτικά ας διδάσκονται ως ιστορία των θρησκειών, να μαθαίνουν τα παιδιά ποιος ήταν ο λόγος ίδρυσης των θρησκειών, ποια ήσαν και ποια εξακολουθούν να είναι τα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας και όλα τα σχετικά, δεν είναι του παρόντος...
Σκέφτηκε ίσως τις ψήφους των πιστών; Την οργή των παπάδων; Ναι, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει την κοινωνία, που θέλει να ξεφύγει από ιρασιοναλιστικές δοξασίες.
Ο πιστός είναι πιστός και δικαίωμά του, δεν έχει ανάγκη από κηρύγματα (ο ασκητισμός και ο μοναχισμός έχουν τα δικά τους αναφαίρετα δικαιώματα).
Εκεί που είναι να δείξει την πυγμή της η υπουργός ποιεί την νήσσαν, είναι ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στ' αλεύρι. Και για να επανέλθουμε· εάν θέλει η ηγήτωρ της Παιδείας να χρησιμοποιεί λόγιες εκφράσεις, ας φροντίσει να μάθει την καταγωγή τους και να τις εκφέρει σωστά. Αλλως προκαλεί τον γέλωτα, αλλά και τη θλίψη, απαξιώνει μια από τις πιο πλούσιες γλώσσες του κόσμου, αυτή που ανακάλυψε τον επιστημονικό λόγο (εισάγοντας το άρθρο στην πρόταση). Αυτή η υποτίμηση της γλώσσας υποκρύπτει πολλά άλλα, βεβαίως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου