Δίπλα στη λογική ας μπει και το συναίσθημα, του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

-  Το να γνωρίζεις την αλήθεια είναι εύκολο. Το να την ακολουθείς είναι δύσκολο.

-  Αυτός που λέει ότι κάτι δεν μπορεί να γίνει, δεν πρέπει να διακόπτει αυτόν που το κάνει.

(Κινέζικες παροιμίες)

Κάθε που πλησιάζει το τέλος μιας σχολικής χρονιάς το συναίσθημα αρχίζει σιγά - σιγά να παίρνει τη θέση της λογικής, για πολλούς εκπαιδευτικούς , νέους κυρίως, αλλά και πιο παλιούς.

Όταν είσαι αναπληρωτής ή ωρομίσθιος (με λίγα λόγια ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου) ξέρεις πως τούτα τα παιδιά που είχες για μήνες απέναντί σου, δεν θα τα δεις το Φθινόπωρο.

 

Γνωρίζεις πολύ καλά πως τα ανήσυχα μάτια τους δεν θα ξαναζητήσουν από σένα απαντήσεις στα, πολλές φορές αναπάντητα, ερωτήματά τους.

 

Μπορείς με σιγουριά να συμπεράνεις πως οι φωνές του Ευθύμη, της Βιβής, του Γιώργου και όλων των άλλων παιδιών, δεν θα αντηχήσουν στα αυτιά σου την επόμενη σχολική χρονιά.

Πολλές φορές οι μαθητές ρωτάνε: «Θα σας έχουμε και του χρόνου;»

 

Τους απαντάς με σιγουριά: «Όχι». Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί «όχι». Τους είναι αδιανόητος ο τρόπος πρόσληψης των εκπαιδευτικών, δεν μπορούν να χωνέψουν πως γίνεται κάθε χρόνο να διδάσκεις, αν διδάσκεις, και σε διαφορετικό τόπο, σε διαφορετικό σχολείο, σε διαφορετικά παιδιά. Που να το ήξεραν πως το μέλλον που ετοιμάζουν για εκείνα, είναι πολύ χειρότερο; Τους το λες μα δυσκολεύονται να σε πιστέψουν.

 

Τους λες να διαβάζουν, να μαθαίνουν, να αμφισβητούν, να διεκδικούν γιατί το πιο επαναστατικό για την ηλικία τους είναι να μάθουν, να γνωρίσουν για να μπορέσουν να αλλάξουν και να ανατρέψουν.

 

Βλέπεις, με τα παιδιά δένεσαι, είναι ψυχές προσωπικότητες, δεν είναι χαρτιά ή εργαλεία. Κάθε φορά που τα αποχωρίζεσαι, εύχεσαι να μην ήταν έτσι τα πράγματα, να ήταν απρόσωπα χωρίς συναισθηματισμούς. Ψυχρά και απολύτως λογικά. Η σκέψη αυτή κρατάει, ευτυχώς, πολύ λίγο. Γίνεται εκπαιδευτικός χωρίς συναίσθημα; Όχι δεν γίνεται. Άλλωστε, μαζί σου οι μαθητές περνάνε τη μισές τους μέρες. Μαζί σου και όχι με την υπουργό ή την υφυπουργό ή κάθε άλλον περαστικό.

 

Τους προτρέπεις ώστε, από όσα βλέπουν να πιστεύουν τα μισά και από όσα ακούνε να μην πιστεύουν τίποτα, ειδικά «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».

 

Απορείς που κάποιες «επιστημονικές ενώσεις» συμφωνούν με τις αλλαγές στο λύκειο γιατί, επιτέλους, τα παιδιά θα αποκτούν στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου πιο εξειδικευμένες γνώσεις. Μα καλά, η ειδίκευση και η εξειδίκευση δεν έπονται της βασικής γενικής παιδείας; Πρώτα γίνεται κάποιος παιδίατρος και μετά αποκτά γνώσεις γενικής ιατρικής; Εκτός αν θεωρούν οι ενώσεις αυτές ότι τα παιδιά αποκτούν τις βασικές γνώσεις στο γυμνάσιο και την Α’ λυκείου (ή μήπως στο δημοτικό;). Ας είναι.

 

Υπάρχουν όμως και αρκετοί από τους μόνιμους συναδέλφους, αυτή την περίοδο, που νιώθουν τα ίδια, περίπου, συναισθήματα όπως και οι αναπληρωτές και ωρομίσθιοι.

 

Με τους καινούργιους νόμους, τους σύγχρονους, τους ευρωπαϊκούς, μπορεί να βρεθούν σε άλλο σχολείο, ακόμη και σε άλλη πόλη.

 

Κάποιοι, νομίζοντας πως έτσι θα τη γλιτώσουν και θα προλάβουν τα χειρότερα, άρχισαν την επικοινωνία με αιρετούς και διοικήσεις.

 

Κάποιοι άλλοι που βγαίνουν στη σύνταξη, απευθυνόμενοι σε μας τους νεότερους, όλο συμπόνια και γεμάτοι συμπάθεια μας λένε: «Εμείς προλάβαμε να βγούμε στη σύνταξη, αλίμονο σε σας τους νέους».

Και μετά αναρωτιέσαι: «Μα καλά, δεν πήραν χαμπάρι πως μειώνουν τις συντάξεις και ετοιμάζονται να καταργήσουν το εφάπαξ;»

 

Δυστυχώς, το «αλίμονο» ταιριάζει σε όλους μας αλλά και πάλι, δεν βγαίνει τίποτα με το «σφάξε με πασά μου ν΄αγιάσω».

 

Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε εποχές περίεργες, φαινομενικά πιο εύκολες, αντικειμενικά πιο δύσκολες μα και εξαιρετικά ελπιδοφόρες. Σε εποχές που οι «ειδικοί» και οι «υπεύθυνοι;» κατέχουν, υποτίθεται, την απόλυτη αλήθεια και προσπαθούν ακόμη και στην περίπτωση ενός πυρηνικού ατυχήματος, να μας πείσουν πως δεν πρέπει να ανησυχούμε. Μας καθησυχάζουν γιατί φυλάγονται καθώς δεν ξέρουν από πού θα τους έρθει.

 

Μια σπίθα είναι αρκετή για να πάρουν φωτιά οι ψυχές των ανθρώπων και τότε, όταν φλέγονται οι ανθρώπινες ψυχές, οι «εντολοδόχοι» ,οι «υπάλληλοι» και οι «διεκπεραιωτές» εξαφανίζονται.

Γι΄αυτό και εφαρμόζουν τις πολιτικές τους παίρνοντας συνεχώς νέα, όλο και σκληρότερα, μέτρα έχοντας κατά νου, μην τυχόν και ξυπνήσουμε.

 

Φοβούνται περισσότερο από εμάς, αλλά ο δικός μας φόβος κρύβει τον δικό τους. Έτσι, συνεχίζουν να ασκούν τις ίδιες πολιτικές, μέχρι να φανεί μια σπίθα στο σκοτάδι.

 

Το ζητούμενο είναι να αναγνωρίσουμε ότι είναι σπίθα αντίστασης και όχι μια περαστική πυγολαμπίδα.