Πώς να ζήσουν οι έρημοι οι δάσκαλοι με 500 ευρώ μακριά από το σπίτι τους;

Γράφει: Μαρία Παπουτσάκη.

Αν η Παιδεία είναι ο «καθρέφτης» της κοινωνίας, τότε  η κοινωνία μας ετοιμάζεται να πεθάνει  και δεν το ξέρει. Γιατί μόνο ως προαναγγελθέντα θάνατο μπορούμε να  εκλάβουμε τα «τελευταία» νέα,  για την Παιδεία, που ψυχορραγεί τα τελευταία χρόνια, χωρίς όμως να ακούει κανένας το ρόγχο της -αφού δεν  αλλάζει το παραμικρό. Και το χειρότερο, δεν φαίνεται να προκαλείται ούτε καν ανησυχία στο αρμόδιο υπουργείο Παιδείας.

Ολοι μαζί: φορείς, θεσμικοί παράγοντες και κοινωνία, σχεδόν καμαρωτοί, προχωρούμε «άδοντες» σ΄έναν γκρεμό που  βλέπουμε το βάθος του, αλλά πλέον έχουμε πάθει ανοσία. Ούτε καν τρομάζουμε. Διαπιστώσεις, ευχολόγια, ανόητοι υπολογισμοί και σχέδια, λόγια και πάλι λόγια.

Η «λίστα της Σαγκάης» που  κατέταξε μόνον δύο από τα Πανεπιστήμιά μας σε ακόμη χαμηλότερη θέση, απ΄ό,τι συνήθως, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.

Ισως αυτό που πάει ν΄αρχίσει τώρα με τις καταργήσεις και συγχωνεύσεις Πανεπιστημιακών Σχολών και Τμημάτων, ακόμη και ολόκληρων ιδρυμάτων θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια. Αλλά και πάλι πιστεύω πως τίποτα ουσιαστικό δεν μπορεί να γίνει, αφού η κοινωνία μας έχασε πλέον τη στοιχειώδη πρόβλεψη που θα έπρεπε να έχει για το εγγύτατο μέλλον κι όλοι θα αρχίσουν τώρα να παίζουν την κολοκυθιά. Γιατί να κλείσει αυτό το Τμήμα και όχι το άλλο. Γιατί εμείς και όχι οι άλλοι, και πάει λέγοντας.

Στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα επιχειρούν να αντιδράσουν οι εκπαιδευτικοί, αλλά και πάλι θα πέσουν στο κενό οι διαμαρτυρίες τους. Γιατί, κι αυτοί τόσα χρόνια, συνήθισαν να αντιδρούν  ακόμη κι όταν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος, κάνοντας συνεχώς εξαντλητική επαναστατική γυμναστική. Τώρα που ο λύκος πλάκωσε στο κοπάδι, κανένας δεν πιστεύει το βοσκό. Αλλά και να τον πιστεύει τι μπορεί να κάνει με τους ελάχιστους έως μηδενικούς πόρους που έχει στη διάθεση του το υπουργείο;

Το πιο σημαντικό,  όμως, είναι  ότι σε λίγες μέρες αρχίζει μια νέα σχολική χρονιά με τους χειρότερους οιωνούς.

Έστω και αν φέτος εξασφαλιστούν τα σχολικά βιβλία, αυτό πια θα είναι μια σταγόνα λάδι στις μεγάλες πληγές της Εκπαίδευσης. Αφού και νέες καταργήσεις, συγχωνεύσεις και συντμήσεις σχολικών μονάδων θα γίνουν, και λιγότερους από ποτέ διορισμούς θα έχουμε. Και χιλιάδες οικογένειες  θα κληθούν να λύσουν το γρίφο, τι θα κάνουν τα παιδιά τους για να πάνε να εργαστούν αυτοί, αφού κλείνουν  κατά δεκάδες οι παιδικοί σταθμοί;

Όσο για  εκείνα που γκρινιάζαμε τόσα χρόνια, δηλαδή  ελλείψεις σε θέρμανση, καθαριότητα, κλπ. λειτουργικά έξοδα σχολείων, θα είναι ελλείψεις που  θα ηχούν πλέον ως πολυτελείς απαιτήσεις που έρχονται από το παρελθόν της αφθονίας μας.

Δεν είναι,  βέβαια, η πρώτη φορά που μια νέα σχολική χρονιά αρχίζει με απεργίες. Τώρα,  όμως, θαρρώ πως θα είναι μία από  εκείνες  που θα έχουν δίκιο οι δάσκαλοι, οι οποίοι εξήγγειλαν απεργία στις 12 Σεπτεμβρίου, την επαύριο του αγιασμού στα σχολεία.

Θα έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους, αλλά τι αποτέλεσμα θα έχουν τέτοιου είδους κινητοποιήσεις που, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα ακολουθήσει η πλειοψηφία του κλάδου που ήδη πένεται; Και τι να λάβουν, πλέον, από τον κρατικό κορβανά που και ανάποδα να τον γυρίσεις δεν θα βγάλει ούτε σέντ;

Θα μου πεις, τι να κάνουν κι αυτοί οι έρημοι οι δάσκαλοι, πώς να αντιδράσουν όταν τους στέλνουν με 500 ευρώ να διδάξουν μακριά απ΄το σπίτι τους; Τι να πρωτοκάνουν ; Να πληρώσουν ενοίκιο, φαγητό, βιβλία επιμόρφωσης ή να «τσοντάρουν» στα καθημερινά έξοδα σχολείων και μαθητών;  Ειδικά αυτών των παιδιών, που ολοένα και συχνότερα καταφθάνουν θεονήστικα στα σχολεία;

Τέτοιο σκηνικό μόνο ως εφιάλτης βγαλμένος  κατευθείαν απ΄την εμφυλιοπολεμική Ελλάδα  μπορεί,  να συγκριθεί. Κι αφού τίποτα πια δεν υπάρχει, μήπως θα έπρεπε να ξαναδούν, εκεί στο υπουργείο Παιδείας, την ανακατανομή των όποιων πόρων έχουν στη διάθεσή τους; Να φροντίσουν  να καλύψουν τα στοιχειώδη, κι ας αφήσουν τους μεγαλόπνοους σχεδιασμούς, που έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Τώρα προέχει η επιβίωση. Γιατί απειλεί  η εξαθλίωση, όχι μόνο την  Παιδεία και τους εκπαιδευτικούς, αλλά  όλους μαζί τους άτυχους πολίτες της πιο όμορφης χώρας του πλανήτη. Γιατί μπορεί να ανατάξουν κάποτε την οικονομία, αλλά αν έχουν εξαθλιωμένους κατοίκους αυτό θα είναι δώρον άδωρον.

Υ.Γ.: Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στο έτερο «μέγα» ζήτημα της αξιολόγησης, που αρνούνται οι εκπαιδευτικοί, χωρίς να το ομολογούν ανοιχτά. Αναμφισβήτητα σ΄αυτό το πεδίο θα δώσουν τη μεγαλύτερη «μάχη» για να μην περάσουν τα όποια μέτρα, όσο ανώδυνα κι αν είναι . Γιατί δεν μπορεί να εργάζεσαι και να προοδεύεις σε μία κοινωνία, χωρίς κανένας να σε αξιολογεί χωρίς κανένας να επισημαίνει λάθη και παραλείψεις ή εν τέλει να επιβραβεύει εκείνους τους, ευτυχώς πολλούς, αφανείς ήρωες της Εκπαίδευσης, με τις προσωπικές πρωτοβουλίες και το φιλότιμο.