Διαζύγιο: Να μείνουμε μαζί για το παιδί ή όχι;

Κατά καιρούς, έχουμε ακούσει πολλές περιπτώσεις ζευγαριών που συνεχίζουν να βρίσκονται σε ένα γάμο σχεδόν αναγκαστικά, περιμένοντας τα παιδιά τους να μεγαλώσουν για να προχωρήσουν σε αυτό το βήμα. Ο λόγος που
χρησιμοποιούν συχνότερα σαν δικαιολογία είναι ότι δεν θέλουν να «τραυματίσουν» ψυχολογικά ένα παιδί που βρίσκεται σε μια , ούτως ή άλλως, ευαίσθητη ηλικία, είτε είναι στην εφηβεία είτε διανύει τα παιδικά του χρόνια.

Γράφει η ψυχολόγος, Ξένια Ταραβίρα

Πρόκειται για μία πρακτική πεπαλαιωμένη, παρ’ ότι έχει αρχίσει να εκλείπει στα σύγχρονα ζευγάρια, ριζωμένη στις αντιλήψεις προηγούμενων γενεών, οι οποίες όμως μας έχουν μεγαλώσει και αναπόφευκτα έχουν διαμορφώσει σημαντικό μέρος των πεποιθήσεων και των συμπεριφορών μας.

Τα ζευγάρια που φτάνουν στην απόφαση του διαζυγίου, βρίσκονται και οι ίδιοι σε μία δύσκολη σαφώς ψυχολογική κατάσταση, διότι έρχονται αντιμέτωποι με ένα βουνό αλλαγών, ψυχικά και πρακτικά. Δεν έχουν μόνο να αντιμετωπίσουν τις μεταβολές στην καθημερινότητά τους σε ό,τι αυτό μεταφράζεται, μετακόμιση, οικονομικές διαφοροποιήσεις, μεγαλύτερες ευθύνες σε μια μονογενεική οικογένεια, η απουσία ενός ανθρώπου με τον οποίο ζούσαν στο ίδιο σπίτι. Έχουν να αντιμετωπίσουν την πίεση και την κριτική του κοινωνικού περίγυρου, τις ερωτήσεις του στενού περιβάλλοντος και κυρίως το αίσθημα προσωπικής αποτυχίας, απογοήτευσης, ματαίωσης των σχεδίων μιας ολόκληρης ζωής, την ευθύνη για την επιλογή που έκαναν, ένα σύντροφο με τον οποίο δεν κατάφεραν τελικά να προχωρήσουν μαζί.

Έχοντας λοιπόν ένα τέτοιο βάρος προσωπικό να σηκώσουν, η κατάσταση δυσκολεύει ακόμα περισσότερο όταν υπάρχουν και παιδιά στην οικογένεια. Ο φόβος του να μείνει ένας άνθρωπος «μόνος», η αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα, η ανασφάλεια του αν διάλεξε το σωστό δρόμο, η πίεση από το συγγενικό ή το κοινωνικό περιβάλλον αποτελούν την αιτία, πολύ συχνά, για να «κρύβεται» ένα ζευγάρι πίσω από την ύπαρξη των παιδιών. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που το ζευγάρι, αφού δεν τα κατάφεραν ως σύντροφοι, αγωνιούν να πετύχουν στο ρόλο του γονιού, θεωρώντας ότι είναι καλύτερο για ένα παιδί να μεγαλώσει σε μια
οικογένεια, ακόμα κι αν το τίμημα είναι να συμβιβαστούν οι ίδιοι.

Αυτό που ξεχνάμε όμως είναι ότι τα παιδιά έχουν πολύ μεγαλύτερη νοητική και συναισθηματική νοημοσύνη από αυτή που φανταζόμαστε, ακόμα και σε αρκετά νεαρή ηλικία έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται ο,τιδήποτε συμβαίνει στο άμεσο περιβάλλον τους. Σαφώς, είναι προτιμότερο να μεγαλώνει ένα παιδί σε ένα
σπίτι που επικρατεί ηρεμία, σεβασμός, αγάπη παρά να βιώνει καταστάσεις έντασης, ακραίας ή μη, με δύο γονείς που παλεύουν να συνυπάρξουν. Η χαρά και η ηρεμία των γονιών συνεπάγεται ευτυχισμένα και ισορροπημένα παιδιά, το οποίο είναι και το ζητούμενο.

Το διαζύγιο αποτελεί μία από τις πιο στρεσογόνες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Είναι μία δύσκολη περίοδος που απαιτεί υπομονή, χρόνο και μικρά βήματα προσαρμογής σε μια νέα πραγματικότητα. Ας κρατήσουμε ότι μόνο οι ευτυχισμένοι γονείς μεγαλώνουν ευτυχισμένα παιδιά. Η οικογένεια δεν παύει να υπάρχει όταν οι γονείς σταματούν να ζουν στο ίδιο σπίτι ή να είναι ζευγάρι, αντιθέτως η έννοιά της ενισχύεται όταν αποτελείται από άτομα που αλληλοστηρίζονται και συνεχίζουν να λειτουργούν σαν ομάδα, που αγαπούν και σέβονται ο ένας τον άλλο.