Πόσα “μπράβο” πρέπει να λέμε στα παιδιά μας;

Κι όμως τα πολλά μπράβο όμως δεν αποτελούν την πόρτα που οδηγεί στην πολυπόθητη αυτοπεποίθηση.

Όλοι μας πιστεύουμε ότι με το να λέμε συνέχεια στα παιδιά μας πόσο καταπληκτικά είναι, θα τα εφοδιάσουμε με το πολυπόθητο γονίδιο της αυτοπεποίθησης. Η αντιμετώπιση αυτή ξεκίνησε τη δεκαετία του 70 όταν οι ειδικοί στην ψυχολογία του παιδιού υποστήριζαν ότι η αυτοεκτίμηση είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξή του.Από τότε οι γονείς χειροκροτούν τα παιδιά τους για κάθε μικρό θρίαμβο, πιστεύοντας ότι έτσι θα ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή τους ώστε να γίνουν στο μέλλον ευτυχισμένα.

Τα πολλά μπράβο όμως δεν είναι η πόρτα που οδηγεί στην πολυπόθητη αυτοπεποίθηση.

Η αποτελεσματικότητα των επαίνων συνδέεται άμεση με τη συχνότητα και τον τρόπου που επαινούμε τα παιδιά μας.

Ο πολύ συχνός έπαινος, και κυρίως όταν επικεντρώνεται σε προσωπικά χαρακτηριστικά όπως η εξυπνάδα ή η ομορφιά, έχει αντίθετα αποτελέσματα: μειωμένη αυτοπεποίθηση, χαμηλή αυτοεκτίμηση, δειλία και μείωση των επιδόσεων.

Η απάντηση στο αυθόρμητο «γιατί» είναι πολυσύνθετη: ο διαρκής έπαινος δημιουργεί στο παιδί μια εικόνα για τον εαυτό του μη πραγματική, επειδή βασίζεται μόνο στις δυνατότητες και τις επιτυχίες και αγνοεί την αποτυχία, παράγοντας σημαντικότατος στην κατασκευή μιας υγιούς αυτοεικόνας, αφού το μαθαίνει να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες και να εξελίσσεται μέσα από αυτές.

Επιπλέον, είναι αδύνατο το παιδί να ακούει συνεχώς μπράβο σε όλα τα περιβάλλοντα. Το αποτέλεσμα είναι να απογοητεύεται εύκολα και να παραιτείται από την προσπάθεια, αφού συνδέει την αποτυχία με την έλλειψη ικανότητας. Και φυσικά, όταν το επαινούμε με το παραμικρό, εξομοιώνουμε το σημαντικό με το ασήμαντο και ο έπαινος παύει να έχει νόημα.

Και το άλλο άκρο βέβαια είναι εξίσου επικίνδυνο: όταν δεν βλέπει καμία διαφορά στην συμπεριφορά των γονιών του, και δεν ακούει μπράβο για τίποτα, αισθάνεται πως ό,τι και να κάνει δεν έχει αποτέλεσμα και σταματάει να προσπαθεί.
Το μέτρο λοιπόν ανάμεσα στο πολύ και στο καθόλου, είναι να του πείτε μπράβο απλά και μόνο επειδή προσπάθησε. Πείτε του ότι είστε περήφανοι γι’ αυτό, όχι επειδή είναι έξυπνο και οι βαθμοί του είναι καλοί, αλλά επειδή δούλεψε για να τους πάρει και διεκδίκησε το δικαίωμά του στην ευτυχία. Και αν δεν τα καταφέρει, πείτε του ότι οι αποτυχίες είναι μια πλευρά της ζωής στην οποία δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια. Αντίθετα, μπορούν να γίνουν πολύτιμα μαθήματα.