Αλήθεια, πώς βαθμολογούμε τους μαθητές μας;

Του Ζαχαρία Καψαλάκη

Εποχή βαθμών σε λίγο… Εποχή προβλημάτων σε λίγο…

            Προσωπικά, λόγω ειδικής αγωγής έχω χρόνια να «βαθμολογήσω», αφού είναι κάτι που κυριολεκτικά απεχθάνομαι, καθώς η βαθμολογία - πιστεύω - ότι δεν συμβάλει στη μάθηση, αλλά πολλές φορές δημιουργεί και περεταίρω προβλήματα…

            Και επειδή φτάνουν στ΄ αυτιά μου καταγγελίες από πέρσι (περιοχή Μεσαράς) για τον τρόπο βαθμολόγησης κάποιων συναδέλφων μου (ευτυχώς ελαχίστων), θα ήθελα να σημειώσω ένα – δυο πράγματα.

• Οι αρνητικές βαθμολογίες 5 και 6 οδηγούν τη μαθησιακή διαδικασία σε αρνητικά αποτελέσματα…
• Μια μαθήτρια που είχε πέρυσι 9 και 10 και φέτος 5 και 6 σε μαθήματα, αυτό θα πρέπει να προβληματίσει, πρωτίστως τον εκπαιδευτικό.

-          Έχει ευθύνες η ίδια η δασκάλα, για τη συγκεκριμένη μεταστροφή της μαθήτριας;

-          Μήπως κάτι δε γίνεται σωστά;

-          Μήπως οι σχέσεις δασκάλας και μαθήτριας δεν είναι αυτές που θα πρέπει να είναι και γιατί έχουν διαταραχθεί;

-          Μήπως θα πρέπει να ξέρουμε ότι οι αρνητικές βαθμολογίες, φέρνουν και αρνητικά αποτελέσματα;

Συνάδελφοι,

πιστεύω να συμφωνείτε ότι ποτέ δεν «τιμωρούμε» αρνήσεις στο σχολικό περιβάλλον με τη βαθμολογία…

      Πρέπει να ψαχτούμε περισσότερο στο «γιατί» και ίσως και στις δικές μας ευθύνες…

      Αν υπάρχουν και όπου υπάρχουν…

      Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω δυο παρατηρήσεις:

-          Ο καλός δάσκαλος είναι για τους δύσκολους μαθητές. Οι καλοί μαθητές θα βρουν το δρόμο τους, ούτως ή άλλως. Οι μαθητές με ιδιαιτερότητες, θα βρουν το δρόμο τους, μόνο αν έχουν καλούς δασκάλους….

-          Πολλές φορές (και εγώ μέσα) κοκορευόμαστε για τους μαθητές μας που προόδευσαν… Μα και αυτοί που δεν προόδευσαν υπήρξαν μαθητές μας. Και τα παιδιά που ταλαιπώρησαν τον αδικοχαμένο Βαγγέλη, μαθητές μας ήταν… Το έχουμε σκεφτεί;

Ας ανασκουμπωθούμε λοιπόν για τους μαθητές που μας χρειάζονται πραγματικά και ας τους στηρίξουμε…