Δήμητρα-Αγγελική Βασιλείου (Ιωάννινα) ''Κάθε άνθρωπος έχει δύο ζευγάρια μάτια. Πώς είναι ο κόσμος όταν κάποιος αποφασίζει να τον δει με το δεύτερο ζευγάρι;''

Με εικόνες, λέξεις και μια μελωδία με την οποία ταυτίστηκα, προσπάθησα να αποτυπώσω μέρος αυτού του κόσμου με κεντρικό θέμα τον σταδιακό αφανισμό των πλατανιών του Νομού Ιωαννίνων λόγω της πανδημίας τους (μεταχρωματικό έλκος). Η απώλεια των πλατανιών που πλησιάζει μου προκάλεσε μια σειρά υπαρξιακών σκέψεων και συναισθημάτων, μια θλίψη εκ των προτέρων (anticipatory grief), μια εσωτερική μάχη ταυτόσημη με αυτή που έχω νιώσει λόγω των ασθενειών, της φθοράς  και της πανδημίας των ανθρώπων. 

Πώς βιώνεις και πώς διαχειρίζεσαι μια απώλεια που έρχεται;
Πώς αποχαιρετάς κάποιον που χάνεται;  
Είναι το πλατάνι ένα δέντρο που μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί;
Ποια είναι η σημασία του στις ζωές μας; 
Υπάρχει διέξοδος στις επίπονες υπαρξιακές αναζητήσεις ενός απλού καθημερινού ανθρώπου;
Αξίζει τελικά να τις εκδηλώσει, σε ποιο πλαίσιο και για ποιο λόγο;

Ο λόγος ίσως είναι γιατί ελπίζει ότι, όταν ένα προσωπικό συναίσθημα εκφράζεται και κοινοποιείται, μπορεί να οδηγήσει σε μια συλλογική δυναμική, αυτή που θα βελτιώσει τον εαυτό του, τον τόπο του και τον κόσμο. Ο μόνος τρόπος να άρει τους ενδοιασμούς του και να κάνει τις σκέψεις του έργο είναι να γνωρίσει τους κατάλληλους ανθρώπους. Επίσης, να συμμετέχει σε συλλογικότητες που κάνουν τις ελπίδες του πράξη. Αυτή η συλλογικότητα ήταν για μένα το Tale of Χ Cities.
 
Κάμερα- Αφήγηση-Σενάριο- Σκηνοθεσία: Δήμητρα- Αγγελική Βασιλείου 
Μοντάζ-Επιμέλεια: Χρήστος Παπαδόπουλος 
Βίντεο Drone: Βασίλης Βασιλείου 
Μουσική:  Όμμα (Περικλής Μπουλουχτσής, Βαγγέλης Μπουλουχτσής) 

Η πολύτιμη ομάδα του Tale of X cities: Έλλη Χρυσίδου, Λυδία Χατζηιακώβου, Χρήστος Σαββίδης και όλοι οι συμμετέχοντες και οι επιμορφωτές. 

Ευχαριστώ και τη Νατάσα Καλαμπόκα για την εξήγηση του όρου "anticipatory grief".   

  https://vimeo.com/648201019?embedded=true&source=video_title&owner=6393109