Γιατί κοροϊδεύετε τους αναπληρωτές κύριε υπουργέ της Παιδείας;

Αρθρογράφος: 

Χρήστος Κάτσικας

11.000 αναπληρωτές θα προσληφθούν το Σεπτέμβριο στα σχολεία, διαφήμιζε στην πρώτη του σελίδα το ΕΘΝΟΣ λίγες μέρες πριν. Κατευθείαν από το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Παιδείας η είδηση. Ωστόσο αν κοιτάξει κανείς μέσα στη σελίδα που παραπέμπει ο πρωτοσέλιδος τίτλος θα διαπιστώσει ότι οι πιστώσεις αφορούν μόλις 2.500. Οι άλλοι είναι ΕΣΠΑ. Και το μεγαλύτερο μέρος από αυτούς προορίζονται για την ενισχυτική διδασκαλία που την θυμήθηκε πάλι το Υπουργείο. Ξέρετε με 280 ευρώ το μήνα.

 

Τέτοιου τύπου θα είναι οι προσλήψεις τη νέα σχολική χρονιά. Δώρο του Υπουργείου της Παιδείας στους χιλιάδες απολυμένους αναπληρωτές. Για ένα κομμάτι ψωμί που λέει και το τραγούδι

 

Το Υπουργείο Παιδείας αφού πέταξε σα στυμμένες λεμονόκουπες 10.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που με χίλια οικονομικά και κοινωνικά ζόρια όργωναν την Ελλάδα χρόνια και χρόνια, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από τους Παξούς μέχρι την Τήλο, με την ελπίδα κάποια στιγμή να διοριστούν, σήμερα τους κοροιδεύει με τον πιο κυνικό τρόπο. Νέοι και νέες εκπαιδευτικοι, νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές, που συμπλήρωναν τον πενιχρό μισθό της πρόσληψης με το χαρτζηλίκι της μάνας και του πατέρα, που ζούσαν εργένικα, σαν φοιτητές, δυο, τρια, πέντε και περισσότερα χρόνια στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της Ελλάδας, όχι μόνο πετάγονται στο δρόμο χωρίς καμιά ελπίδα αλλά είναι αναγκασμένοι να υποστούν τώρα και την κοροιδία του Υπουργείου Παιδείας. Προσλήψεις των 200, 300 ή 400 ευρώ εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας και συσίτια στους στρατώνες ή στις εκκλησίες. 

Μισθός ίσος με τους καφέδες ή τα φιλοδωρήματα του εργοδότη. Η λέξη ντροπή δε λέει πλέον τίποτε. Τα λόγια έχουν χάσει κάθε νόημα καθώς καίγονται στη φωτιά της απόγνωσης. Αυτή η απόγνωση που πρέπει να μετατραπεί σε γνώση, σε θέληση, σε πράξη, σε αντίσταση, σε οργανωμένη πάλη. Και τότε θα δούμε ποιος θα γελάσει τελευταίος.

Ας μην αυτοπαραμυθιάζονται οι έως τώρα «πανταχού νικήσαντες» που ο λαός αδρανεί ή στέκει αμήχανος σαν να ’χει «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι λαοί «σαν να ’ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης... όπως πολύ εύστοχα επισήμανε και ο Στάθης!