Ο Παύλος Μάμαλος εξομολογείται: Όταν πήγαινα δημοτικό, τα παιδιά με κοροϊδεύανε, με λέγανε ανάπηρο, κούτσαβο…

Ο Παύλος Μάμαλος ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Κίνας και το Ευρωπαϊκό το 2015, Αργυρός Παραολυμπιονίκης στο Πεκίνο το 2008 και Χάλκινος στο Λονδίνο το 2012 και είναι ο κορυφαίος αθλητής της ομάδας της Άρσης Βαρών.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από συνέντευξη που έδωσε το 2013:

"Όταν έπαθα αυτό το ατύχημα, ήμουν 5 χρονών. Γεννήθηκα κανονικά, με φυσιολογικό τοκετό. Πέντε χρονών περπάταγα κανονικά, έτρεχα στο νηπιαγωγείο αλλά, όταν πήγα δημοτικό, έπαθα πυρετό και με έπιασε πολιομυελίτιδα. Με έριξε κάτω και μου νέκρωσε και τα δύο πόδια. Μετά με πήραν οι δικοί μου και με πήγαν στον Καναδά, στο Μόντρεαλ. Εκεί κάνανε ό,τι μπορούσαν οι γιατροί και απλούστατα μου είπαν «μην κάνεις την εγχείρηση, γιατί είναι μια εγχείρηση πολύ επίπονη και πολύ επικίνδυνη για τον οργανισμό σου.. μου είπαν ότι αρχίζει από πάνω, από τον αυχένα και ανοίγουν όλη τη σπονδυλική στήλη μέχρι κάτω όλο τον κορμό του ποδιού.. δηλαδή ανοίγουν όλο το κεφάλι, την σπονδυλική στήλη, το αριστερό πόδι.. ανοίγουν τον άνθρωπο και ψάχνουν να βρουν το νεύρο το οποίο έχει πάθει την ζημιά, αλλά αυτό είναι πολύ επίπονο για κάποιον να την κάνει και είναι και πολύ επικίνδυνο. Τέλος, με συμβούλεψαν οι γιατροί στον Καναδά να μην την κάνω, γιατί μπορεί να πειράξουν κανένα άλλο νεύρο και να μου νεκρωθούν και τα χέρια...Κι λέω… «όχι, δεν το κάνω. Δόξα το θεό, μέχρι εδώ καλά είμαι. ..!!"

"Όταν πήγαινα δημοτικό… μέχρι την πέμπτη δημοτικού.. τα παιδιά με κοροϊδεύανε, με λέγανε ανάπηρο, κούτσαβο και τέτοια πράγματα.. εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και έκλαιγα.. όταν κτύπαγε το κουδούνι και ανέβαιναν τα παιδιά πάνω, εγώ καθόμουν από κάτω και έκλαιγα…μου πετούσαν τις τσάντες από το παράθυρο και μου ερχόντουσαν στο κεφάλι και με κορόιδευαν… Δεν με παίρνανε σε εκδρομές, δεν με παίρνανε σε πενταήμερες, δεν με παίρνανε από δω , δε με παίρνανε από κει .. καθόμουν μόνος στο σχολείο μέχρι να γυρίσουν τα άλλα παιδιά .. και έτσι κάποτε, όταν έφτασα στην έκτη δημοτικού, τα παράτησα το σχολείο τελείως και δεν πήγα γυμνάσιο. Όμως, το 2006 με 2007 που ήμουν σε ολυμπιακή προετοιμασία, γνώρισα το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, έχει και στον Πειραιά και νομίζω έχει και εδώ στο Περιστέρι. Με έβαλε η ομάδα μου εκεί και το αγάπησα και εκεί το τελείωσα το σχολείο!"

"Γιατί επέλεξα αυτό το άθλημα;… Ωραία ερώτηση! Γιατί, πήγαινα σε ένα ιδιωτικό γυμναστήριο και έκανα προπόνηση, και έπιανα συνέχεια εκεί μπάρα και κιλά, και αγάπησα την μπάρα, τα κιλά, τα σίδερα. Και τότε λέω στον εαυτό μου...αυτό το άθλημα μου αρέσει! Και έτσι επέλεξα και μπήκα στον αθλητισμό. Αλλά στον αθλητισμό με βρήκαν επίσημα το 2003. Σε αυτό το ιδιωτικό γυμναστήριο μου έλεγε ένας μεγάλος σε ηλικία κύριος, «Κύριε Παύλε, δεν είστε για εδώ, είστε για άλλα σαλόνια!» Και μου το έλεγε επί 1,5 μήνα. Του λέω, λοιπόν, μια μέρα «άντε, πες μου τι να κάνω!» Και με παίρνει και με πάει στο κλειστό γυμναστήριο του Γαλατσίου. Εκεί είχε έρθει από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, μια κοπέλα, ένας κριτής που λεγόταν Θέμις Φίσας και ένας ομοσπονδιακός και έτσι με γνώρισαν με το άθλημα και με «δέσανε». Στο μεταξύ αρχίσανε οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα το 2004. Όταν είδαν ότι έκανα 177,5 κιλά παγκάκι από στήθος, έτσι το λέμε εμείς, με «τσίμπησαν» και με διάλεξαν για αυτό."

Ολόκληρη η συνέντευξη ΕΔΩ

Πηγή: http://www.matrix24.gr