Δυστυχώς οι καιροί που βιώνουμε είναι εξαιρετικά χαλεποί, ενώ οι καταστάσεις πρωτόγνωρες, απρόβλεπτες και εξαιρετικά δύσκολες.
Από την πρώτη στιγμή ήμουν κάθετος στον τρόπο με τον οποίο το υπουργείο Παιδείας αντιμετώπισε τα του covid-19 αναφορικά με τις σχολικές μονάδες.
Αν εμφανιστεί κρούσμα μαθητή με covid-19 σε μια τάξη, αναστέλλεται η λειτουργία της. Αλήθεια, αν ο συγκεκριμένος μαθητής παρακολουθεί το ολοήμερο πρόγραμμα δεν συγχρωτίζεται με άλλους συμμαθητές του άλλων τμημάτων; Αυτοί δεν διατρέχουν κίνδυνο;
Οι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων που διδάσκουν σε διαφορετικά σχολεία, διαφορετικές τάξεις και διαφορετικά τμήματα δεν είναι αναλώσιμο είδος; Μάλλον ο covid-19 εξαιρεί, τόσο αυτούς, όσο και το λοιπό εκπαιδευτικό προσωπικό.
Ήδη στο νομό μας η κατάσταση έχει ξεφύγει. Δεν το λέω εγώ. Το λένε οι ειδικοί και τα καθημερινά κρούσματα στον περίγυρό μας τα σχολεία και όχι μόνο.
Ο νομός βρίσκεται στο επίπεδο συναγερμού 3. Είναι θέμα χρόνου να βρεθεί στο επίπεδο 4 όπως και η Κοζάνη. Θυμίζω ότι η Κοζάνη βρέθηκε ξανά σε πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα του επιπέδου 4. Μεταξύ των άλλων: "Σημειώνεται ότι η λειτουργία των σχολείων και πάσης φύσεως εκπαιδευτικών δομών συνεχίζεται με υποχρεωτική χρήση μάσκας παντού, ενώ για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) θα ισχύει μόνο η τηλε-εκπαίδευση".
Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά.
Μιλάω καθημερινά με συναδέλφους μου που δίνουν τον αγώνα τους για να εκ-παιδεύσουν τα παιδιά μας, τους μαθητές μας. Παρά την αγωνία και το φόβο που γενικότερα υφίσταται, στην συντριπτική πλειοψηφία τους καταθέτουν το είναι τους, το φιλότιμό τους στις σχολικές μονάδες. Λες και οι εποχές μας είναι οι παλιές, καλές συνηθισμένες εποχές. Είναι αυτοί που επίσης έχουν οικογένειες, παιδιά, γονείς και συγγενείς και που ανά πάσα ώρα και στιγμή ίσως γίνουν οι φορείς του ιού στα σπίτια τους και στον οικογενειακό τους περίγυρο. Όμως σθεναρά, σε πείσμα των καιρών θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα.
Από την άλλη είναι και οι συνάδελφοί μου που βρίσκονται σε καραντίνα. Αυτοί που νοσούν. Αυτοί που εκτέθηκαν στην τάξη με επιβεβαιωμένο κρούσμα ασκώντας το λειτούργημά τους και εκ του νόμου ακολουθούν τα πρωτόκολλα. Αυτοί που εναγωνίως περιμένουν το 14ήμερο να παρέλθει για να επιστρέψουν στο οξυγόνο τους, το φυσικό τους χώρο, το σχολείο.
ΔΕΝ είναι ούτε φυγόπονοι, ούτε τεμπέληδες.
ΔΕΝ είναι μιάσματα, ούτε λεπροί.
ΕΙΝΑΙ απλά ασθενείς ή πιθανοί ασθενείς.
ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ αυτοί που από μια μερίδα συνανθρώπων μας έχουν στοχοποιηθεί ονομαστικά. Οι δακτυλοδεικτούμενοι.
ΕΙΝΑΙ αυτοί που θα μπουν μπροστά για να προστατεύσουν τους μαθητές τους και με το τίμημα οι ίδιοι να νοσήσουν, να εκτεθούν, να βρεθούν στο νοσοκομείο σε μια Μονάδα.
Είναι και οι μαθητές μας ασθενείς. Επίσης αντιμετωπίζονται ως μιάσματα και λεπροί. Ακόμη και όταν επιστρέφουν στη σχολική τους μονάδα σώοι πλέον.
Και όλα αυτά γιατί κάποιοι αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι μας είμαστε αναλώσιμοι και εν δυνάμει μελλοντικοί ασθενείς. Αδυνατούν να ενσυναισθανθούν την κατάσταση και τον πόνο του άλλου.
Σήμερα είναι του άλλου. Αύριο δικό μας. Και η ζωή πάντα παίζει αυτά τα παιχνίδια.....
ΥΓ: Tαχεία ανάρρωση εύχομαι σε όλους μαθητές, συναδέλφους, γονείς.......
Εύχομαι αυτή η μεγάλη δοκιμασία να μας κάνει περισσότερο ανθρώπινους και να αποβάλλει από πάνω μας το μανδύα της φιλαυτίας, του εγωισμού και της οξείας παρτίτιδας.....
ΕΙΘΕ.............
Β.Κ.Λιόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου